14 mei 2016, Biarritz/Saint-Jean-Pied-de-Port
Kunt u dat; kan en mag je uitslapen, jawel hoor krieken van de dag klaar wakker. Ik slaap altijd met het raam open en ik werd wakker van het geluid van de golven die het strand op rolden. Ondanks mijn chronische ochtendhumeur kon ik dit geluid redelijk waarderen en langzaam besefte ik waar ik was en kwam ook de spanning weer terug die ik de avond ervoor ook al ervaren had. Ik lag nog heerlijk in het grote luxe bed naar het geluid van de zee te luisteren, en besefte dat dit voorlopig mijn laatste stukje privacy en het beetje luxe zou zijn voor de komende weken, omdat ik tijdens de Camino grotendeels zal slapen in een hostel of een albergue. Deze kom je over de hele route van de Camino tegen en ze bieden alleen een bed en een douche aan en de prijzen variëren van giften tot ongeveer tien euro.
Deze bedden staan in slaapzalen van vier tot soms wel een paar honderd bedden en meestal zijn dit stapelbedden. U begrijpt je hebt hier weinig privacy, en elke nacht wordt u gegarandeerd getrakteerd op de Oooooo zo welbekende “snurk orkesten” die tijdens de Camino gegarandeerd tot grote en valse hoogtes zullen komen”.
Ik wist dat dit één van mijn grootste uitdagingen tijdens mijn Camino zal worden, als eerste al omdat ik zeer op mijn privacy gesteld bent. Ik ben altijd al een einzelgänger geweest, maar na een zwarte en zware periode in mijn leven had ik ook een angst voor mensen ontwikkeld en ik ging ze de laatste tien jaar liefst zoveel mogelijk uit de weg. Ik had over deze uitdagingen uitvoerig gelezen en het werd zelfs sterk aangeraden om gebruik van een hostel of albergue te maken, zodat je, je ervaringen met andere pelgrims kan delen. Ik weet het nog net zo niet maar goed ik ga deze uitdaging dan ook vol vertwijfeling aan. Want gevoelens en ruimtes met andere (onbekende) delen, zijn bepaald niet mijn sterkste punten en ik besef ineens dat ik mijn eerste “waarom” had gevonden.
Waarom 1: uit mijn perfect doorontwikkelde comfort zone komen en ervaringen, gevoelens en ruimtes met andere delen.
Nadat ik voor de zoveelste keer de inhoud van mijn rugzak had nagekeken en nog een keer alles van plaats had verwisseld, sjor ik mijn rugzak op mijn rug. Nadat ik me had uitgecheckt ging ik op zoek naar een bushalte die me naar het station in Bayonne zou brengen, van daaruit kon ik op de trein stappen die me aan de voet van de Pyreneeën en het startpunt van mijn Camino zou brengen “Saint-Jean-Pied-de-Port”.
Ondanks het vroege ochtenduur was het al aangenaam warm, en het was een wandeling van twintig minuten door het licht glooiend plaatsje Biarritz. Na wat rond gedoold en gezocht te hebben had ik de juiste bushalte gevonden, want zelfs in een bekende toeristische badplaats weigeren fransen pertinent Engels te spreken om je op weg te helpen. Sorry ik weet het, je mag niet stigmatiseren en ik hou er ook absoluut niet van, maar tijdens de Camino ben ik er achter gekomen dat ik voor sommige Fransen hier heel graag een uitzondering voor wil maken. Waar iedereen vanuit de hele wereld tijdens de Camino hun uiterste best doet, om in een soort “Camino language” elkaar bij de gesprekken te betrekken, bleven de meeste Fransen stoïcijns in hun eigen taal converseren en dan ook het liefst heel erg luid. Volgens mij hoopte ze dat we hierdoor dan ineens met zijn alle het gevoelevoelevoel zouden begrijpen. Nogmaals voor alle duidelijkheid absoluut niet alle Fransen maar zo zijn er wel een aantal portretten tijdens de Camino de “Fransen revue” gepasseerd.
De rit met de bus koste me wederom één hele euro en in ongeveer 35 minuten werd ik vlakbij het station van Bayonne afgezet. Het was 11:00 en ik was uiteraard weer veel te vroeg (moet ik ook eens gaan afleren) de trein vertrok pas om 14:55 en deze zou er exact een uur over doen. Dan maar even het stadscentrum opzoeken, en kijken of ik daar wat te eten kan scoren. Terwijl ik mijn rugzak op mijn rug sjor, besef ik dat de komende weken waar ik ook naar toe zal gaan, verbonden zal zijn met mijn veel te zware maar nog niet al te zeer gewaarde vriend. Ik grinnik en bedenk dat ik het al nu al een zak vind die me rug op kan.
Ik kan mijn rust nog niet echt vinden om te genieten van Bayonne en mijn rugzak zit me nu al mateloos in de weg en ik loop na een rondje centrum te hebben gedaan, maar alvast naar het station. Ik moet nog ruim een anderhalf uur wachten en zoek een plekje in de zon, op het uiteinde van het perron. Hier ben ik weg van mensenmassa’s en kan ik rustig een sjekkie roken (tegenwoordig is dit namelijk een zwaar illegale bezigheid geworden), dit doe ik al jaren op deze manier zodat niemand last van mijn verslaving heeft. Dit zijn mijn waarde en normen, niemand heeft zo last van de rook en/of van mij, ik laat ook geen rommel achter en ruim dus alles weer netjes op. Maar ondanks dat ben ik volgens het wetboek schuldig, en mag er ook straffend worden opgetreden. Ik heb altijd al moeite met gezag en regels gehad, en regels beschouw ik dan ook veel meer als richtlijnen. Ik ga ook niet gauw een goede discussie over dit onderwerp uit de weg, soms tot grote frustratie van personen die het idee hadden opgevat mij op bepaalde regels te attenderen.
Langzaam zie je het perron vol druppelen met zo als het er naar uit liet zien mede pelgrims, dit was uiteraard een aannamen maar wel een aannamen waar ik wel een groot geldbedrag op durf te zetten in geval van een weddenschap. Alle pluimages vanuit allerlei windstreken streken op het perron neer, de één heeft een nog mooier, nieuwer, professionelere of duurdere wandel uitrusting bij zich dan de ander. Sommige al prijkend met de welbekende Jakobsschelp, deze schelp is het embleem van de bedevaart naar Santiago de Compostela en staat in het algemeen symbool voor pelgrims. Wil je hier meer over weten verwijs ik u uiteraard weer naar Wikipedia. Ik begin me lichtelijk ongemakkelijk te voelen, zat ik daar met mijn peen en uien gezicht met een redelijk gedateerde rugzak, zwarte M65 legerjas en een Australische leren hoed op het hoekje van
het perron mijn sjekkie te roken. Ik vraag me af wie er op dit moment meer bekijks trekt, ik begin langzaam te beseffen dat ik dit wel moest zijn.
De trein vertrekt exact op het afgesproken tijdstip en je merkt dat iedereen opgewonden is en er heerst een bijzondere sfeer, ik had een gevoel zoals ik vroeger op een schoolreisje ook kon ervaren. De meesten waren al druk in gesprek en sommige waren al druk om vrienden voor het leven te maken en zelfs waren er enkele bij, die in het uur durende ritje hun hele levensverhaal al met hun medepelgrims gedeeld en verklaard hadden. Ik besluit nog maar even in mijn comfort zone te blijven en doe mijn oordoppen in en luister naar de muziek die ik speciaal voor deze Camino had uitgezocht, ik besefte toen nog niet hoe belangrijk muziek en dan specifiek deze nummers voor mij zullen worden, tijdens en na mijn Camino.
Het is een prachtige rit langs een berglandschap met kliffen, afgronden en pittoreske dorpjes, alwaar de trein weer op het exacte afgesproken tijdstip aankwam en weer vertrok. Ik vraag me af waarom het hier nu wel kan: betaalbare vervoersbewijzen, treinen die exact op tijd rijden, zelfs werden het aantal vervoersbewijzen verkocht naar het aantal zitplaatsen. Alleen hadden ze in deze trein niet helemaal rekening gehouden met het feit dat elke pelgrim ook een vrije forse rugzak met zich mee draagt. Dit geeft enigszins het gevoel dat je weer in een Nederlandse trein zit, maar het uitzonderlijk mooie uitzicht en de sfeer doet me beseffen dat ik in de Pyreneeën bent en ik begin er zowaar zin in te krijgen.
En jawel het begint bijna saai te worden, maar exact om 15:55 kwamen we aan in Saint-Jean-Pied-de-Port, en iedereen begon verwoed zijn spullen bij elkaar te zoeken en toen de deuren open zwaaide ging alles in één hele grote colonne richting de plek waar het allemaal moest gebeuren. Zoals eerder vermeld houd ik niet van meutes en of kudde gedrag en besloot op een bankje nabij het station eerst op mijn gemak de sfeer van mijn nieuwe omgeving in mijn op te nemen, uiteraard weer onder het genot van mijn meest favoriete Rotterdamse tabak. Dit is inmiddels een gewoonte van mij geworden, waar ik ook ter wereld aankomt, eerst even de sfeer en de indrukken op mij laten inwerken en mijn nicotinepijl weer naar een acceptabel niveau brengen. En onder het mom van stapje voor stapje, dan pas weer door naar de volgende stap.
De volgende stap was een wandeling van ongeveer twintig minuten naar de straat in Saint-Jean-Pied-de-Port waar het voor de pelgrims allemaal gebeurt, hier liggen de meeste winkeltjes, pelgrimsOffice, restaurantjes, hostels en albergue’s en zo ook mijn albergue. Zoekend naar mijn albergue kon ik alvast even kennis maken met hoe het is om met een rugzak omhoog te wandelen. Deze weg liep met de kennis van toen vrij stijl omhoog, maar met de kennis van nu was het hoogstens een hinderniksje met de nadruk op JE.
Tijdens de Camino mag je vaak maar één nacht in een albergue verblijven en word er alleen bij blessures een uitzondering gemaakt. Maar sommige albergue’s in Saint-Jean-Pied-de-Port bieden de mogelijkheid om er twee nachten te verblijven om zo te kunnen acclimatiseren. Ik heb hier dankbaar gebruik van gemaakt, uiteraard met als excuus om te acclimatiseren, ik heb er maar niet bij verteld dat ik dit al in Biarritz ook had gedaan.
De albergue stond op internet hoog aangeschreven en heet Beilari, ondanks dat de prijs redelijk hoog was en er bij vermeld stond dat er verwacht werd dat je deelneem aan een vegetarisch avondmaal heb ik de gok genomen. En was dit het allemaal waard, volmondig ja…
Er zijn een aantal een aantal zeer bijzondere plekken op op de Camino waar ik zeker reclame voor gaat maken en dit is één zo’n bijzondere plek. Mocht u de Camino overwegen start dan vanuit deze albergue, deze ervaring neem je de gehele Camino met u mee en hier zijn in mijn geval vriendschappen voor het leven geboren.
Na een zeer hartelijk en warm ontvangst in hun huis, krijg je een bed toegewezen op een zeer nette en schone driepersoonskamer kamer waarin een éénpersoonsbed en en een stapelbed stond. Op elk bed lag een kussen een deken, een handdoekje, en snoepje en een naamkaartje en het geluk lachte mij toe mijn naamkaartje lag op het éénpersoonsbed. Op het bovenste bed van het stapelbed lag een Fransoos die geen Engels begreep, en wat later zou blijken bleek hij alleen maar Oost Indisch Engels te spreken. Oftewel Engels wanneer het hem uitkwam, en het was hartverwarmend om te zien dat voornamelijk vrouwen deze talenknobbel wisten te activeren.
Op het onderste bed lag een Amerikaan, hij was een gepensioneerde brandweerman van zo 150 kilo schoon aan de haak. Officieel was hij op het bovenste bed ingedeeld maar verrassend genoeg was er weinig Engels voor nodig en één blik was voldoende om de Fransoos te doen inzien dat zelfs het idee aan verzet al totaal zinloos was en hij bood spontaan aan om van bed te ruilen.
Zoals gebruikelijk is op de gehele Camino en dus ook hier, gaat exact om 22:00 uur het licht uit, en opdat moment was ik nog druk bezig met mijn oordoppen. Wat mij namelijk ernstig zorgen baarde was wat mijn ervaring vertelde over brandweermannen en dan specifiek brandweermannen van die omvang, en dat is hun geluidsniveau die ze vooral in de nachtelijke uren weten te produceren. Dus voor de zekerheid duw ik mijn oordoppen extra diep in mij oren en hoop er maar het beste van. Ik snap nog steeds niet hoe ik het voor elkaar had gekregen, maar het was me weer eens gelukt om te bewijzen dat handigheid niet altijd te koop is. Één oordop wist ik te ver in mijn oor te duwen, en dit koste me weer een half uur pielen in het donker met een pincet om het stukje schuim weer uit me oren te krijgen. En inmiddels bleek mijn angstig voorgevoel, waarheid te zijn geworden mijn Amerikaanse collega bleek inderdaad genoeg geluid voort te brengen waar een gemiddelde misthoorn de hik van krijgt.
Camino tip: oordoppen waren tijdens mijn Camino het meest kostbaarste bezit…
Ultreia…
Reactie plaatsen
Reacties