Toen ik in 2016 mijn eerste voet afdrukken op de eeuwenoude Camino zetten deed ik dit meer als sportieve uitdaging. Het geloof, spiritualiteit en/of cultuur stonden waren zeker niet de voornaamste redenen, en na het lezen van diverse boeken en artikelen stond ik hier misschien zelfs een heel klein beetje sceptisch tegenover. Niet dat ik er tegen was, integendeel ik heb altijd al brede interesses gehad en ik vind dat iedereen recht heeft om zijn geluk te halen waar hij of zij dit het prettigst vind en het gelukkigst bij voelt.

 

Eerst als beroepsmilitair en daarna mijn carrière bij de brandweer heb ik altijd een beetje rond gezweefd in een “alpha male” achtige omgeving.

Ik ben gek op uitdagingen, vrij nuchter, beide beentjes in de klei, einzelgänger en gek op vrijheid. Ik ben altijd de wereld in gegaan met een blik van “eerst zien dan geloven, en spiritualiteit verbond ik vooral met je hoofd in de wolken en dit zei uiteraard iets over mijzelf.

 

Dus de Camino naar buiten was mij dus ook op het lijf geschreven, de Camino naar binnen bleek dus een iets uitdagender en verrassender reis te zijn. De ontmoetingen met bijzondere personen, de constante spiegel die door jezelf en andere worden voorgehouden. Dit heeft me als persoon doen groeien en mijn tocht naar Santiago als een zeer bijzondere reis gemaakt.

 

Ik ben geen professionele schrijver, geen journalist en ik ben zoals ze dit vroeger noemden zo woordblind als wat (tegenwoordig heet dit met een duur woord dyslectisch) en ik spreekt en schrijft A.B.R. (Algemeen Beschaafd Rotterdams). Dus als u hier een perfect geschreven stukkie verwacht, in netjes A.B.N. en met alle leestekens op de juiste plaats dan heeft u veTTe pechT.

 

De personages in mijn verhaal zijn echt en beschreven zoals ik ze ervaren heb. Sommige namen zijn echt,  andere op verzoek fictief uiteraard heb ik deze keuze geaccepteerd.